-تنها کسانی شایسته هستند که اشتباهی را دو بار انجام نمی دهند.
-هیچ گاه به دروغگویان میدان کارگزاری ندهید، با وجود اینکه توانایی انجام آن را بهتر از هر کسی داشته باشند.
-کسی که زبانش پیش از اندیشه ی او می جنبد، باید همواره به دنبال دوستان تازه باشد.
-پند و اندرز بسیار، همچون دشنام آزار دهنده است.
-خودخواه ترین آدمیان آنانی هستند که چشمشان را بر سرنوشت هم میهنانشان بسته اند.
-کاویدن در غم ها ما را به خوشبختی نمی رساند.
-نامداران هیچ گاه خویش را گرفتار پاسخ به ابلهان کج اندیش نکردند.
-آن گاه که تلاش می کنیم همه چیز را به زور در چنگ خویش داشته باشیم، دستمان خالی تر از هر زمان دیگر است.
-اگر آرمان و هدف زندگی خویش را بدانیم، هر دم از خانه ی این و آن سر در نمی آوریم.
-ریشه ی رشد تبهکاری در امنیت بزهکار است.
-آزادی عنوانی برای زینت کاخ دیوان سالاران نیست، آزادی کوچکترین حق مردم است که اگرنباشد هیچ دودمانی برجای نخواهد بود.
-کسی که آزادی میجوید زندانی برای اندیشه های دیگر نمی گسترد.
-فرومایگان پس از پیروزی، هماورد شکست خوردهی خویش را به ریشخند می گیرند.
-ریشه ی کارمند نابکار، در نهاد سرپرست و مدیر ناتوان است.
-بکارگیری آشنایان در یک گردونه ی کاری برآیندی جز سرنگونی زود هنگام سرپرست آن گردونه را به دنبال نخواهد داشت.
-برای شناخت آدمیان، بجای کنکاش در اندیشه ی تک تک آنها، به دنبال شناخت پیشوای انگاره و خرد آنها باشید.
-پوزش خواستن از پس اشتباه زیباست حتی اگر از یک کودک باشد.
-هرگز به کودکانتان نگویید پیشه ی آینده شان چه باشد، همواره به او ادب و ستایش دیگران را آموزش دهید چون با داشتن این ویژگی ها همیشه او نگار مردم، و شما در نیک بختی خواهید بود و اگر این گونه نباشد هیچ پیشه ای نمی تواند به او و شما بزرگواری بخشد.
-اهل سیاست پاسخگو هستند؛ البته تنها به پرسش هایی که دوست دارند.
-همرنگ دیگر کسان شدن، باور هیچ کدام از بزرگان نبوده است.
-سرزمینی که اسطوره های خویش را فراموش کند به اسطوره های کشورهای دیگر دل خوش می کند؛ فرزندان چنین دودمانی بی پناه و آسیب پذیرند.
-هیچ گاه در برابر فرزند، همسرتان را بازخواست نکنید.
-تنها مادر و پدر خواست های فرزند را بی هیچ چشم داشتی برآورده می سازند.
-فرمانروای دانا میداند هیچ ندایی با کشتن خفه نمی شود.
-سرزمین روان ما بسیار بزرگتر و باشکوه تر از جهان پیرامون ماست. کسانی را بدان راه دهیم که سزاوار آن باشند.
-کسی که همسر و کودک خویش را رها می کند، در پی خفت ابدیست.
-کودکی که گناه خویش را بدون پرسش ما به گردن می گیرد در حال گذراندن نخستین گام های قهرمانی است.
-انتخابات مکان شعبده بازی دیوان سالاران نیست.
-گره ای که به هزار نامه ی دادگستری باز نمی شود، به یک نگاه و باندای ریش سفیدی گشاده میگردد.
-سرپرستانی که از ارزش سربازی میکاهند و پدر و مادرانی که پیشدار میهن داری فرزندان خویش می شوند، به کشورشان پشت کرده اند.
-آنکه مدام از کمبودها و ناراستی های زندگی خویش سخن می گوید دوست خوبی برای تو نخواهد بود.
-میگویند رسیدن به آرامش هدف است، باید گفت آرامش تختگاه نوک کوه است. آیا کوهنورد همیشه بر آن خواهد ماند؟ بیشتر زمان زندگی او در کوهپایه و دامنه میگذرد به امید رسیدن به آرامشی اندک و دوباره نهیب دل و دلدادگی به فرازی دیگر.
-از سفر کرده ارزش سرزمین مادری را بپرس.
-جوانان زندگی خردمندانه می خواهند. کهنسالان باید آگاهی بخش اندیشه های آنان باشند نه بازیگران زندگی آنان.
-اگر می خواهی کسی را بزرگ کنی، پیوسته از او به دشمنی یاد کن.
-دشمن، دشمن است، فریب زبان چرب دشمن را مخور.
-أدم با ادب دروازه ی دلها را همیشه گشوده می بیند.
-آدمی با کینه زندگی را بر دوستان نیز تنگ می کند.
-در پایان کوچه ی بن بست زندگی، بارها و بارها ابلهان را دیدار خواهی کرد.
-پرسشگری حس کودکانه ایی است که تا پایان زندگی باید همراهش داشت.
-سخنهای پست، آدم های حقیر را جذب و خردمندان را فراری می دهد.
-خواست ادب آن نیست که هر چه ما می خواهیم دیگران بگویند، ادب آنست که ببینیم آیا کسان دیگر در جایگاه خویشند؟ و حال ما در کجاییم؟
-مردم آدمهای بردبار را با ادب میدانند، حال آنکه بردباری سنجشی درست نیست؛ باید ادب آدمها را در آزمون ها سنجید و نه در سکوت ها.
-به هنگام نکوهش هنگامه ی باران، به بهره اش نیز بیاندیش.
-فرمانروای شایسته ارزش سربازان را کمتر از خود نمی داند.
-آزادگان، تهی دستی را ننگ میدانند و نه تهی دستان را.
-با بدی های دیگران دل خویش را به سیاهی نیاییم، همواره ساز سادگیمان کوک باشد و نگاهمان امیدوار.
-آنکه درست سخن نمی گوید داناترین هم که باشد همگان بی سوادش میپندارند.
-همیشه آن که با شما هم اوا می شود و سخن شما را بازگو می کند، نمی تواند هم اندیش شما نیز باشد.
-آنان که از رسیدن به ریشه ها هراس دارند، در روزمرگی دست و پا می زنند.
-کلید رازهای بزرگ، در ژرفای کمی نیست.
-فرمانروای شایسته اسیر کاخها نمی شود؛ نگاه او بر مرزهای کشور است.
-سربازان تنها نگاهبان مردم امروز کشور خویش نیستند آنها دستاوردهای پیشینیان و سرمایهی آیندگان را نیز پاس میدارند.
-فروتنی، ما را خواستنی می کند و دوست داشتنی.
-هر حرفی راز نیست. اگر سخنی را راز می دانید آن را به کسی نگویید و اگر گفتید، دیگر نگویید این را به کسی نگو! چرا که خود شما توان نگه داری آن را نداشته اید چه برسد به شنوندهی سخن شما۔
-همسران، اگر رازهای زندگی خویش را بیرون نبرند خیلی کمتر به غم جدایی گرفتار شوند.
-گاهی تنها راه درمان روان های پریشان، فراموشی است.
-نخستین کسی که در برابرش باید گرنش کنی خویشتن خویش است.
-نیرومندترین ساختارها نرم ترین آنهاست، ساختارهای خشک و سخت خیلی زود نابود می گردند.
-نکات سخت هم اساسی ساده دارند.
-به کوهستان مینگرم، درونم سرشار از نیرو می شود. کوهها سر فرود می آورند و می گویند: باز ما را در خواهی نورد؟
-کوهستان را بنگر که به تو می گوید نوک بلند و خیره سازش از پس دامنه ایی گسترده آسمان را به زانو در آورده است.
-آنکه پوزش نمیداند چیست، مناسب دوستی نیست.
-پشیمانی که ما را به راه راست نکشاند هیچ ارزشی ندارد.
-بزرگداشت آدمیان، رشد فرهنگ را در پی دارد.
-نامداری بی نیک نامی، به پشیزی نیارزد.
-در برف، سپیدی پیداست. آیا تن به آن میدهی؟ بسیاری با نمای سپید نزدیک می شوند که در ژرفنای خود نیستی به همراه دارند.
-اندیشمند یگانه است و اگر از ترس سکوت نمود با آدم های دیگر هیچ فرقی ندارد.
-در دوی زندگی، همیشه هماورد را شانه به شانه ات بپندار و همیشه با خود بگو تنها یک گام پیشترم، تنها یک گام.
-یک آموزگار می تواند با رفتار و گفتارش کشوری را دگرگون سازد.
-این دیدگاه اشتباست که بپنداریم مرد توانا فرزندی همچون خود خواهد داشت.
-هران می تواند آغازی دوباره در زندگی ما باشد، پس هیچ وقت پایانی پیش روی ما نیست.
-استوارترین پیمان ها آنهایست که با اندیشه مان پذیرفته ایم.
-کسی که بدگویی می کند خواری را به جان می خرد.
-هنجار طبیعی آدمی دوستی و نرم خویی ست، اما برای بدست آوردن آن بیشتر زمان زندگی این جهان را در ستیز و آورد می گذراند.
-برای پرشهای بلند، گاهی نیاز است چند گامی پس رویم.
-بسیاری بخاطر برآیند هنجارهای درونی شان، بین نمای سپید و پاکی در اشتباه اند.
-همواره سودجویان خود را نگهبانان راستین فرمانروا می دانند؛ حال آنکه فرمانروای پاکزاد به شمار مردم خویش پاسبان دارد.
-چه زیبایند آنانی که همیشه لبخندی بر لب دارند.
-فریبکار و نیرنگ باز هیچ پایگاهی نخواهد داشت، آخرین و ترسناک ترین درسی که خواهد آموخت
تنهاییست.
-هیچ گاه برای آغاز دیر نیست، همین بس که به خود بگویم این بار کار ناتمام را پایان میدهم.
-اگر از خودخواهی کسی به تنگ آمدهای او را خوار مساز، بهترین راه آن است که چند روزی رهایش کنی.
-دریاها نماد فروتنی هستند. در نهاد خود کوههایی بلندتر از خشکی دارند ولی هیچگاه آن را به رخ ما نمی کشند.
-نادانی و پستی یک نفر در گذشته نمی تواند میدان انتقام از خاندان او باشد.
-سربازی که می ترسد، جان خود و دیگر سربازان را به خطر می افکند.
-خوار نمودن هر آیین و نژادی به کوچک شدن خود ما خواهد انجامید.
-تنها کسی که موجب خواری همیشگی ما می گردد خود ما هستیم.
-آنانی که چیزی برای گفتن ندارند با لودگی و ریشخند تلاش می کنند خودی نشان دهند.
-با فریب شاید بتوان چیزی بدست آورد اما در نهایت همان دستاورد مایه تباهی خواهد بود.
-خبرچین، بزودی بی خبر ترین آدم خواهد بود.
-آدمهای بزرگ به خوشیهای کوتاه هنگام تن نمیدهند.
-میهمانی های فراوان از ارزش آدمی میکاهد، مگر دیدار پدر و مادر.
-آسودگی آدمی به گنج و دینار نیست، که به خرد است و دانش.
-آدم مادی گرا جاده های احساسش کم رفت و آمد است.
-بزرگترین کارخانه ی نابودی توانمندی ها، آیین آموزشی نادرست است.
-با ولخرجی تنها مال نمی رود، زمان ارزشش فراتر است و آن هم نابود میشود.
-دشمن ابزار نابود ساختن آدمی را در درون سرای او جست و جو میکند.
-پیشرفت آدمی زمانی بدست می آید که بر کردار و رفتار خود فرمانروا باشد.
-برای پویایی و پیشرفت، گام نخست از پشت درهای بسته برداشته میشود.
-قهرمان های آدمهای کوچک همانند آنها زود گذرند.
-برای آنکه به فرودستی گرفتار نشوی، دستگیر آدمیان شو.
-اگر شما به مشکلات پشت کنید سختیها هیچ گاه به شما پشت نخواهند نمود. بهترین راه، مبارزهی پیگیر و همیشگی با سختی هاست.
-راه آشتی را کسی باید بیاید که خود سبب جدایی شده است.
-آنگاه که سنگ خویشتن را به سینه میزنید نباید امید داشته باشید همگان فرمانبردار شما باشند.
-برای آنکه پرواز کنی پیکر خویش را به حال خود رها مکن.
-آتش خشم را با آب سکوت خاموش کن.
-نگاه آدمهای کوچک چه زود پر میشود و لبریز.
-پیرامونیان ما چه بخواهیم و یا نخواهیم بر اندیشه های ما اثر خواهند گذاشت.
-مهم تر از امنیت بیرونی ما امنیت درونی ماست.
-هیچ ارتشی نمی تواند نا امنی درون فرو ریخته مان را بهبود بخشد. تنها خود ما هستیم که می توانیم آن را سامان بخشیم.
-پیام آوران باورهای پست بزرگترین پیروزی های تاریخ مردم خویش را به ریشخند گرفته اند.
-ادم خودباور، هیچ گاه برای رسیدن به مادیات ارزش های آدمی را زیر پا نمی گذارد.
-مهم نیست که دیگران ما را باور کنند، مهم آن است که خود خویشتن خویش را باور کنیم.
-زیبارویی که می داند زیبایی ماندنی نیست، پرستیدنی ست.
-زمین هر روز هزاران هزار گل زیبا به ما ارزانی می دارد، اما کمتر کسی زمین را می بیند.
-ادمهای فرهمند و خودباور به دنبال کف زدن دیگران نیستند؛ آنها به شکوه و ارزش کار خود باوردارند.
-زمانی می توانید کسی را از راهی باز دارید که ابتدا هدفش را دگرگون ساخته باشید؛ تا کسی هدفش دگرگون نگردد شما راه به جایی نخواهید برد.
-آدمیانی اندک، تنها به هدف می اندیشند! و بسیار کسان که هدفشان جز خانه نشین کردن همان گروه و دسته کوچک نیست.
-آدمیانی که با دیگران روراست نیستند با خود نیز بدین گونه اند.
-اگر دیگران را با زیباترین منشها و صفات بخوانیم چیزی از ارزش ما نمی کاهد، بلکه او را دلگرم ساخته ایم آنگونه باشد که ما می گویم.
-آدمها را آنگونه بخواهیم که هستند نه آنگونه که میخواهیم.
-هر قدر به دیگران احترام بگذاریم به ما احترام خواهند گذاشت.
-نگارنده و سخنگویی که دیگران را کوچک و خوار مینامد، خود چیزی برای نمایش و بروز ندارد.
-بداندیش نخستین و آخرین مردار کردار خویش است.
-آنانی که همیشه در آرامش هستند لاابالی ترین آدم هایند.
-عشق همچون توفان سرزمین غبار گرفتهی وجود را پاک می کند و انگیزه ی رشد و باروری روزافزون می گردد.
-هیچ گاه عشق به همدم را پاینده مپندار. از روزی که دل میبندی این نیرو را نیز در خویش بیافرین که اگر تنهایت گذاشت نشکنی و اگر شکستی باز هم نامید نشو، چرا که آرام جان دیگری در راه است.
-خود را برای پیشرفت مردم ارزانی دار تا مردم پشتیبان تو باشند.
-منتقدین پر حرف بجای عملگرایان کم حرف هم سخن می گویند.
-آنکه پیاپی سخنتان را می برد، دلخوش به شنیدن سخن شما نیست.
-نو آوری نتیجه خواست و تلاش ماست نه رخدادهای ناگهانی.
-افزایش ناگهانی مردم سبب کاهش ادب، فرهنگ و فرهیختگی می گردد، از آن رو که نسل و تبار پیش از آن نمی تواند بایستگیها و وظایف خویش را همچون آموزگار به درستی انجام دهد.
-فرهنگهای هم ریشه، انگیزه ای توانمند است که موجب همبستگی کشورها در آینده میگردد نمی کنند.
-آدمهای آرمان گرا هنگامی که به نادرست بودن آرزویی پی می برند بر ادامه ی آن پافشاری نمی کنند.
-بسیاری از جنگها و آوردهای مردمی از روی نبود شناخت و آگاهی آنها نسبت به یکدیگر بوده است.
-کسی که چند آرزوی درهم ورهم دارد به هیچ کدام از آنها نمی رسد، مگر آنکه با ارزش ترین آنها را انتخاب کند و آن را هدف نهایی خویش سازد.
-پیش از آنکه با کسی پیمانی ببندید، دمی دربارهی توانایی خود در اجرای آن بیندیشید و سپس پاسخ گویید.
-آنان که مدام دل نگران ناتوانان هستند هیچ گاه نمی توانند ناتوانی را نجات بخشند! با اشک ریختن ما آنها توانا نمی شوند؛ باید توانا شد و آنگاه آستین همت بالا زد.
-آدمیان ترسو و ناکارآمد خود را در دنیایی صوفیانه قهرمان می بینند.
-دوستی بیش از اندازه همانند دشمنی ترسناک است.
-دوستی که نومیدنامه می خواند، همیشه سوار تو و پیشدار دورخیزهای بلندت خواهد شد.
-خموشی در برابر بدگویی از دوستان، گونه ای دشمنی است.
-صدها راه برای پند و اندرز دادن وجود دارد، اما بیشتر ما بدترین گونه آن، که همان رو راست پند گفتن است را برمی گزینیم.
-آنچه را رخ داده باید پذیرفت، اما آنچه را روی نداده، می توان به میل خویش بنا نمود.
-بزرگترین گمشده های ما در زندگی، نزدیک ترین ها به ما هستند؟
-جز نامیدی و افسردگی هیچ بن بستی در زندگی آدمی نیست.
-آنکه فکر می کند با گذشتن از زندگی خویش می تواند همه را دلشاد دارد و مخالفی هم نداشته باشد، سخت در اشتباه است.
-هیچ پیر جهان دیدهای منکر برآیند زهرآلود دارایی حرام در زندگی آدمی نیست.
-ناتوان ترین آدمیان آنانی هستند که نیروی بدنی خویش را به رخ دیگران می کشند.
-هیچ گاه از داشتن دشمن نترس، از انجام ندادن درست آرمانهای خویش بترس.
-کسی که درد روشنگری و بازگویی تجربه را ندارد خود نیز زمانی برای بهره از آن را نخواهد یافت.
-مردی که همسرش را به درشتی بیرون می کند، به اشک به دنبالش خواهد دوید.
-با گذشت، شما چیزی را از دست نمی دهید بلکه بدست می آورید.
-کارمندان نابکار از دزدان و آشوبگران بیشتر به کشور آسیب می رسانند.
-دیوان سالاران بر این باور نباشند که انتخابات حقی است که آنها به مردم می دهند؟
-همای بخت بر شانهات نخواهد نشست، مگر آنکه شانه ای به گستره و پهنای کوهستان داشته باشی.
-بدن ایستگاه روان نیست؛ بدن هدیه و ابزار روان است.
-باور بدبختی از خود بدبختی دردناک تر است.
-اگر آماده نباشیم ارزشمندترین زمان ها را نیز از دست خواهیم داد و کسی که آماده نیست بخت کمتری برای پیروزی خواهد داشت آمادگی یعنی بروز بودن در هر حرفه و کاری.
-کار بهترین تسکین دهنده ی افکار پریشان و غم است.
-ناراستیهایمان را بپذیریم چرا که بهانه آوردن، دو چندان آنها را سنگین می کند.
-هیچ گاه از راستی و درستی خویش آزرده مباش چون همیشه در انتهای هر داستان تو برندهایی.
-انکه می گوید همه چیز خوب است و بدی وجود ندارد با کسی که همه چیز را اهریمنی می پندارد تفاوتی ندارد. برآیند چنین افکار سخیفی به چاه نیستی گرفتار آمدن است. تنها کسانی خوبی را خوب میبینند که بدی و اهریمن را باور داشته باشند و از آن پرهیز کنند.
-پندارهای خواب و بیداری ما اگر ادامه یابند کم کم ساخته خواهند شد.
-بهترین آموزگار استاد، شاگرد اوست.
-هنر، خوراک روان و هنرمند، آفریننده ی آن است. بارگاه هنر با هیچ جایگاهی در خور ارزیابی نیست.
-اگر شیفته ی کارت نباشی، روانت بیمار می شود و در نهایت پیکرت از پای در خواهد آمد.
-بسیاری از ستیزها، برآیند دردها و گریه های دوران خردسالی ست.
-مرد دلیر بهنگام ستیز و نبرد، همراهانش را نمیشمارد.
-جفتت اگر پرید برای پریدن عجله نکن.
-وزن یک تهمت، سنگین تر از هزار هزار دشنام است.
-گذشتن از سختیهای پیش رو چندان سخت تر از آن چه پشت سر گذاشته ایم نخواهد بود.
-دهکده ی کوچک جهانی به مفهوم قربانی کردن فرهنگ و پیشینه ی خود در مقابل فرهنگ تھی غرب است.
-هیچ یک از ما همه چیز را در اختیار نداریم. برای شمردن اندوخته هایمان از آنچه در دسترس مان است شروع کنیم نه از چیزهایی که در اختیارمان نیست.
-شباهنگام برای خانواده و نزدیکانت نامه بنویس و در روز برای اربابان و سرپرستان.
